Een midweekje Monaco. Logeren aan de Cote 'd Azur bij een van de beste wielrenners ter wereld.  Geen journalist krijgt het voor elkaar. Letterlijk een kijkje mogen nemen achter de schermen bij het gezin van Bauke Mollema. Wanneer er zich zo'n kans voordoet kun je maar een ding doen: juist. Grijpen! Dat deden we afgelopen nazomer dan ook. Of de dochter ook mee kan? "Geen probleem. Gezellig voor Jane en de kinderen," klinkt het uit het ministaatje.



En zo keken dochter Esmeé en ik ergens begin september op de parkeerplaats van het vliegveld Nice om ons heen, op zoek naar een grijze VW Passat. Geen een of andere grote, luxe Mercedes of Ferrari. Bauke houdt van functionaliteit. De telefoon trilt. "Ik zie jullie," klinkt het lachend aan de telefoon vanuit de overkant van de weg. En zo zitten we even later in de stationcar op weg naar het appartement van Bauke op de 32e verdieping. Onderweg wordt er nog even gestopt om wat boodschappen in te laden. Bauke is ontspannen,  al drukt hij regelmatig op de claxon. Hulde voor zijn aanpassingsvermogen. Iedereen doet het.

Door Maria Wijnands-Hovingh
Regelmatig zie ik ze voorbijkomen: de reclames van Piet Paulusma met de leus: ‘weer of geen weer, Piet is er altijd en heeft nooit een dag vrij’. Ik moet dan altijd denken aan onze eigen weerman Johan Kamphuis. Hij werkt voor de immer op de buis aanwezige Piet en heeft daar blijkbaar een goed voorbeeld gekregen, want de keren dat Johan het weerbericht niet kan verzorgen zijn ook zelden te noemen. Op maandag is het hier vaste prik: het weerbericht rolt binnen, ik lees het door en deel vervolgens een kantoor verder mee wat ze kunnen verwachten de komende week. Mededelingen van ‘de korte broek kan weer uit de kast’ tot ‘waterkou is wat ons wacht’ worden dan standaard afgesloten met ‘want Johan zegt het’.

Dorien Schouten, hier bij het orgel in de Grote kerk in Meppel: "Orgel niet duf, imago helaas wel"

De Martinikerk in Groningen trilt nog op haar grondvesten. Het publiek geeft een lange staande ovatie na het magistrale slotstuk, de Passacaglia en Fuga in C mineur van Johan Sebastian Bach. Als de kruitdampen enigszins zijn opgetrokken verschijnt er een jonge, tengere dame naast het rugwerk van het enorme instrument. Ze maakt een dankbare buiging naar haar publiek. Een vriendelijk open gezicht met een bescheiden maar ook zelfverzekerde uitstraling kijkt de grote en behoorlijk gevulde kerk in.

Zuidhorn - Heel stiekem heeft ze er nog even van gedroomd. Op een onbewaakt moment. Volleyballen in het Nederlandse damesteam. De 25-jarige Dienke Miedema uit Zuidhorn heeft een jaar lang op het allerhoogste niveau gespeeld bij Lygurgus in  Groningen, maar het werd haar jaar niet. Inmiddels speelt ze al vier jaar topdivisie bij Donitas met veel plezier. Toch overweegt ze een terugkeer naar het team waar het allemaal voor haar begon: volleybalvereniging 'De Meeuwen' in Zuidhorn. Ironisch genoeg ging het daar mis toen moeder Miedema - destijds speelster van De Meeuwen 1 in de tweede divisie - een stap terug moest doen omdat uitgerekend Dienke zich aandiende. Veel speelsters stopten om uiteenlopende redenen en het team van dames 1 degradeerde twee keer.

Zuidhorn - Vraag aan Mariël Miedema wat er nodig is om een voetbalwedstrijd te winnen en ze zal het hebben over de absolute wil om te winnen. De 22-jarige Zuidhornse is voetbal, ademt voetbal en wordt blij van voetbal. Dat is de rode draad tijdens het gesprek. Haar ogen beginnen te stralen als ze het heeft over haar goals als centrale verdediger en de kans op promotie. De lach die even snel verdwijnt als het blijkt dat de wedstrijd voor komende zaterdag afgelast gaat worden.